Sinterklaas moet blijven. Laat ik mijn punt direct maar maken. Dat zwarte piet er nu bijna is uitgekickt stemt hoopvol. Want een volksfeest moet wel voor het hele volk feest zijn. Door de afschaffing van lijfstraffen in de Nederlandse opvoeding is de roe al geruisloos verdwenen. Dat was een opluchting voor alle boefjes in ons land. Ik heb er niemand over horen klagen.
En zo beweegt de Sint een beetje mee met de tand des tijds. Pedagogisch blijft het Sintverhaal natuurlijk een dubieuze toestand. Ik ken ouders die in het dagelijks leven hun kinderen de baas in huis hebben gemaakt, maar zo halverwege november dankbaar gebruikmaken van de grote baas uit Spanje voor al hun achterstallig opvoedwerk. Het blijkt dat dreigementen van deportatie naar Spanje, het alziende Sint-oog of de angst om als enige met lege handen te staan het uitstekend doen om ondeugd de kop in te drukken. Wat nou als deze hel zou worden afgeschaft? Als er geen kwaad meer tegenover goed zou staan? Ik ben er geen voorstander van om kinderen voor te liegen met een alziende Sint, maar wel een voorstander van de heldere kaders in dit verhaal. Er is goed en er is kwaad, er is recht en er is onrecht. En er is gevende liefde. Agape. Want uiteindelijke kan een kind zich nog zo onuitstaanbaar gedragen, er ligt heus wel een cadeautje voor hem klaar.
Misschien houd ik daarom zo van Sinterklaas. Welke tegenstellingen of onverdraagzaamheid er ook heerst, als je het lootje hebt getrokken van je grootste vijand krijg je de ultieme kans hem of haar eindelijk eens ongezouten -maar met een dikke vette knipoog- op zijn nummer te zetten. En vervolgens verzoenend te verwennen. In ons gezinshuis hebben we daar hartverwarmende voorbeelden van gezien. Samen kunnen lachen om elkaars eigenaardigheden en verrast worden door de creativiteit van een kind voor wie rijmen een ramp is. Een tijdelijke wapenstilstand om de zwaarte even los te kunnen laten. Bitterzoet misschien, maar toch.
Sinterklaas moet blijven. Sterker nog, we hebben hem nodig in ons land. Hij dwingt ons om even stil te staan bij de ander, om ons te oefenen in vrijgevigheid en op zoek te gaan naar het goede in de mens, zonder de gebreken onder het tapijt te vegen. Lootjes en cadeautjes, gedichten en surprises, hilarische anekdotes en onbeperkte zoetigheid. Unieke ingrediënten om het leven wat lucht te geven. En misschien ook wel een beetje om ons er aan te herinneren dat we uiteindelijk allemaal behoefte hebben aan iemand die de goede, heilige eindbaas is.
Deze column werd door Anita geschreven en gepubliceerd in het Nederlands Dagblad van 4 dec '23
Comments